Ayrılma Anksiyetesi sadece bebeklerde olur diye biliyordum ben. Değilmiş, annelerde de olurmuş, bunu anladım. Sabiha Paktuna Keskin'in "Anne İş'te" kitabında anlattığı küçük bir tüyo geldi Londra'dayken aklıma. Anneye çocuğundan ayrılırken ona somut bir şey bırakmasını öğütlüyordu Sabiha Paktuna Keskin. Herhangi bir şey... Çocuğun kafasında anneye ait somut bir iz bırakıp yeniden kavuşacaklarını hatırlaması için. Londra'da bir mağazada gezerken bir oyuncak çıktı karşıma, bir tavşan ve kucağında oturmuş minicik bir ayıcık, yavrusu kıvamında. Yavrusu tavşana bir iple bağlı, ipi çekince tatlı bir müzik çalıyor, ve ip kısalıp ikisi tekrar birleşince müzik sona eriyor. İşte dedim, işte bizim ayrılık oyuncağımız, somut izimiz bu olacak. Bugün bu şirin oyuncağı alacağım ve dönünceye kadar ona bakıp Rüya'yı hatırlayacağım,kavuşma anımızı hayal edeceğim. Ve sonraki ayrılıklarımızda da Rüya'ya vereceğim bu oyuncağı, ben dönünceye kadar sıkı sıkı sarılsın, ona baktıkça beni hatırlasın diye.
İşte bu tavşan benim tatlı kızım, kucağımdaki minik şirin yavru da sensin. Bak, ipi çekip tavşanla ayıcığı ayırsak da müzik bitince ip kısalıyor ve tavşan minik yavrusuna geri dönüyor. İşte bizim ayrılıklarımız da böyle kısa sürecek ve zamanı gelince müzik bitince aynı bu oyuncak tavşancık ve minik yavrusu gibi kavuşacağız biz de meleğim. Seni çok seviyorum! Ayrılıklarımız hep kısa olsun!
