13 Aralık 2010 Pazartesi

Hep bir hüzün, hep bir özlem

Bu aralar bir melankoli var üstümde. Hep bir hüzün hep bir özlem... Üç hafta sonra işe başlayacak olmanın ağırlığı var üstümde. Hamilelik günlerimi özlüyorum bazen. Nereye gidersem benimle gelebilsin diye kızımı alıp karnımın içine sokmak istiyorum yeniden. Tekmelerini içimde hissetmek, hamile kıyafetlerimin üstünden karnımı okşamak istiyorum. Ona müzik dinletip onunla konuşmak, her gittiğim yere yanımda taşımak istiyorum. O zaman sadece benim bebeğimdi o, ama şimdi herkesin bebeği... Bensiz bir yere gidemez bir şeycik yapamazdı, ama şimdi günün on iki saati ondan ayrı kalsam da büyümeye devam edecek o herşeyden habersiz. 

Hamilelik günlerine özlem... Bu özlemi doğumdan hemen sonra da yaşamıştım ben. Belki erken doğum olduğundan biraz daha yaşamak istemiştim hamilelik sürecini. Belki de ilk ay sütüm gelmeyip emziremeyince bağlarımızın kopmasından korktum. Ne günlerdi... Her şeyi denemiştim ve altı haftalık mücadeleden ben galip çıkmıştım. Hala emzirebiliyor olmanın mutluluğu var şu an üstümde, ama şimdi yine benzer bir sürece giriyoruz. Meyveler, yoğurtlar, sebze çorbaları ve sağılmış sütlerden oluşan günler bekliyor miniğimi. Beni ise uzun çalışma saatleri ve süt sağma makinem... Bir makineyi emzirmek fikri çok acıtıyor canımı... Ve sanırım biraz da benden bağımsız olması fikri korkutuyor. Önce göbek bağımız kesildi, ayrı bir birey oldu bebeğim. Zor geçen ilk günleri saymazsak emzirdiğim için hep sımsıkı bir bağ devam etti aramızda. Ama şimdi o da gevşeyecek... Bazen “Abartıyorsun!” diyorum kendi kendime, “Sanki ilk çalışan anne sen olacaksın... Kızın sen çalışmaya başladığında tam beş buçuk aylık olacak, iki aylıkken bebeklerini bırakıp çalışmaya giden anneleri düşün ve saçmalama!” diyorum. Ama olmuyor... Bu sefer iki aylıkken bebeklerini bırakıp çalışmaya giden anneler için bir kat daha üzülüyorum.

Hep bir hüzün hep bir özlem... Sabah uyanınca bana attığı o ilk günaydın gülücüğü, emzirirken gözümün içine bakıp eliyle göğsümü okşayışı, kucak kucağa koyun koyuna geçen saatler... Daha da geriye gidersek karnımın içinde hissettiğim tekmeleri, ultrasonda onu görebilmek için iple çektiğim doktor randevuları, hamileyken tuttuğum günlük, hamile kıyafetlerim  ve niceleri... Her minik ayrıntı bir damla hüzün bırakıyor içime sanki.

Hep bir hüzün, hep bir özlem...

5 yorum:

  1. Üzülmeyin ben de bunları yaşadım, onu evde bir bakıcıya bıraktığımda aramızdaki bağın kopacağından korktum. O bağ öyle bir bağ ki zamanla anlıyor insan. İşteyken burnuma kokusu geliverir, içim pır pır olur telefon ederim hemen,sesini dinlerim daha pek konuşamasa da kulağına birşeyler söylerim. Akşam geldiğimde sımsıkı sarılırız öperiz birbirimizi:)

    YanıtlaSil
  2. Bir yandan öyle olacağını hissetsem de ayrı geçecek ilk günler korkutuyor insanı, ne zormuş... Moral verdiğiniz için teşekkürler, umarım umduğumdan kolay adapte olurum bu yeniliğe...

    YanıtlaSil
  3. Kolay değil küçük yavruyu bırakmak, keşke her anne istediği kadar yanında kalabilse yavrunun ama çalışmak zorundayız işte...

    YanıtlaSil
  4. Ece;

    Ben işe başlayalı bugün tam 15 gün oldu.Evet zor.Ama bildiğim kadarı ile Rüya'ya annen bakacak.Ben hiç tanımadığım birine bırakıyorum kuzumu.O yüzden için biraz da olsun rahat olsun.Şöyle düşün;sende sadece özlem olacak.Ama gün içerisinde içini kemirseydi''acaba ben yokken ağlıyor mudur,yemeğini tam yedirmiş midir'' diyen küçük şeytanlar.Ne yapardın.O yüzden için rahat olsun.Rüya'yı hayatta en güvenebileceğin varlığa teslim edeceksin.Evet sabah işe gitmek çok zor.Ama akşam eve geldiğinde göreceksin bak.Sevinçten çıldıracak Rüya.Kumru öyle yapıyor.Titriyor heyecandan resmen,görmelisin.

    Herşey geçiyor canım,sağlık olsun önemli olan o...

    Sevgilerimle;

    Dilek

    YanıtlaSil
  5. Evet Dilekçim, haklısın kesinlikle. Annem bakacağı için içim çok rahat o yönden çok şanslıyım. Tek sorun özlem olacak ama alışacağım mutlaka... Biraz fazla duygusal düşünüyorum sanırım bu aralar... En önemlisi sağlık senin de dediğin gibi. Seni de Kumrucuk'u da öpüyorum canım, Sevgiler! :)

    YanıtlaSil